Οι πύλες άνοιξαν και η Αφροδίτη εισήλθε στο βασίλειο της θάλασσας. Το ξέρει καλά αυτό το βασίλειο. Εξάλλου εκεί γεννήθηκε από τον φαλλό του Ουρανού που πετάχτηκε στη θάλασσα από τον Κρόνο. Δεν φοβόταν εκεί. Είχε κάνει τον κύκλο της, όμως το τέλος αυτού δεν την τρόμαζε.
Όταν εισήλθε στο βασίλειο των Ιχθύων, η Αφροδίτη ένιωσε πώς επέστρεφε στο σπίτι της. Ο πατέρας της ο Ουρανός -της έστειλε μήνυμα από τη γη του Ταύρου και της έδωσε δύναμη να πάει να συναντήσει τα δύο αδέλφια, τον Ποσειδώνα και τον Δία. Δεν τους φοβόταν, εξάλλου την είχαν τιμώμενο πρόσωπο στο βασίλειό τους και πάντα την αγαπούσαν, όμως ήξερε πως η συνάντηση με αυτούς ήταν καθοριστική...
Η Αφροδίτη δεν φοβόταν το τέλος, όμως εκεί στο βασίλειο της θάλασσας πριν συναντήσει τους θεούς αναλογίστηκε τη θνητή ζωή της, η οποία σύντομα θα έκλεινε. Αυτή την πορεία, γεμάτη περιπέτειες και βάσανα.
Η Αφροδίτη ως μικρό κορίτσι ήταν ένα αγοροκόριτσο. Σκαρφάλωνε στα δέντρα, έτρεχε και έπαιζε με τα αγόρια και στις λάσπες. Το λεπτό και δυνατό της σώμα δεν φοβόταν τις γρατζουνιές και τα αίματα, ενω το πνεύμα της και ο λόγος της ήταν εξίσου θαρραλέα.
Σαν ήρθε η ήβη, η Αφροδίτη έγινε ένα πανέμορφο κορίτσι γεμάτο χάρη. Αρετή που μέχρι πρότινος κρυβόταν καλά πίσω από την παιδική ξεγνοιασιά της. Το σώμα της άλλαξε και προκαλούσε τον θαυμασμό, καθώς τα πρώτα σημάδια της γονιμότητας της έγιναν εμφανή σε όλους όσους την κοιτούσαν. Άρχισε να ενδιαφέρεται για τη μουσική, για τα λουλούδια. Αγαπούσε κάθε τι όμορφο, αρμονικό και απλό.
Η ενηλικίωσή της, στη συνέχεια, την έκανε μία πεταλούδα που πετούσε από δω και από κει γελώντας με όλους αυτούς που τη γλυκοκοιτάζουν. Ήταν πολύ έξυπνη αλλά δεν την ενδιέφερε το ζευγάρωμα. Ήθελε να μάθει όσο περισσότερα γίνεται. Όμως η φυσική της περιέργεια την οδήγησε στην αγκαλιά ενός άντρα. Ίσως όχι από έρωτα, αλλά από ένα παιχνίδι, μία εξερεύνηση των αισθήσεων.
Μήνες αργότερα έφερε στον κόσμο το παιδί της. Έγινε υπόδειγμα μητέρας. Το φρόντιζε, το περιποιούνταν, το μάθαινε για τη ζωή και του εδίνε πολλή αγάπη. Εκεί άρχισε να αναπτύσσει και άλλα ταλέντα. Έλεγε στο παιδί της ιστορίες και χρησιμοποιούσε τη φαντασία της για να πλάσει ονειρικούς κόσμους και να του κρατάει συντροφιά. Έμαθε να μαγειρεύει και να του φτιάχνει όλα αυτά τα υπέροχα και νόστιμα φαγητά που λαχταρούσε. Του δίδασκε ιστορίες της πατρογονικής γης τους και έθιμα του τόπου.
Η Αφροδίτη ενδιαφερόταν κυρίως για το παιδί της, όμως ο άντρας που της χάρισε το παιδί την έβαλε αρχόντισσα στο σπίτι του. Αυτή άρχισε να διοικεί τα του οίκου μεγαλώνοντας το παιδί τους. Ήταν υπεύθυνη για τα πάντα στο σπίτι και με το καλό της γούστο το σπίτι έγινε παλάτι. Τις ώρες που δεν ασχολιόταν με την οργάνωση και τη διοίκηση του σπιτιού, έπαιζε με το παιδί της. Μέχρι εκείνο το σημείο της ζωής της- το αρκετά νεαρό- η Αφροδίτη δεν είχε μάθει σχεδόν τίποτα για τον εαυτό της. Έπαιρνε απλά ότι της έφερνε η ζωή. Με νεανική αθωότητα δεν σκοτιζόταν για τις επιλογές της. Είχε πίστη ότι θα τα κατάφερνε χωρίς όμως να έχει δοκιμαστεί ποτέ το ψυχικό της σθένος ή η ωριμότητά της. Ήταν πολύ ικανή όμως είχε πάντα την τύχη των θεών με το μέρος της.
Μία μέρα όλα άλλαξαν όταν ο άνδρας που ήταν μαζί της την πρόδωσε. Από αρχόντισσα βρέθηκε μόνη με το παιδί της, χωρίς κανέναν. Έχασε τη θέση της στον κόσμο, έχασε το σπίτι της, έχασε τη βολή της, μα κυρίως έχασε τον εαυτό της.
Η πρώτη κρίση της ζωής της ήρθε τότε, όταν ένιωσε ταπεινωμένη. Δεν πενθησε για όλα αυτά που έχασε. Μόνο άρχισε να δουλεύει και να δουλεύει και να δουλεύει. Όσο δούλευε όμως η καρδιά της ήταν κλειστή. Είχε κλείσει τον πόνο της, την ταπείνωση της μέσα της και δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ. Το δηλητήριο όμως της ταπείνωσης την έκανε επικριτική, δεν ήταν πια η ίδια ανάλαφρη κόρη... ήταν μία κουρασμένη γυναίκα. Οι δουλειές που έκανε ήταν πολύ ταπεινωτικές για την ίδια όμως εκείνα τα χρόνια έμαθε περισσότερο τον εαυτό της. Άρχισε να υπηρετεί τους άλλους ως μέρος του καθήκοντος της για να κερδίσει μερικά χρήματα. Η καρδιά της είχε κλείσει, δεν ήθελε μπελάδες. Τον έρωτα όπως είπαμε δεν τον είχε γνωρίσει ακόμη, όμως είχε χάσει αυτή την ανάλαφρη αίσθηση που είχε η καρδιά της, αυτή που δεν λογάριαζε, αυτή που πετούσε από δω και από κει χωρίς να νοιάζεται για το αύριο. Τώρα όλα γίνονταν με χαρτί και μολύβι, υπολογιστικά, μετρημένα, οργανωμένα.
Στο ταξίδι της, η Αφροδίτη ομως είχε ακόμα πολύ δρόμο. Εκεί που δεν ήλπιζε πια για τίποτα και απλά δούλευε, εκεί έμαθε τον εαυτό της και όταν έμαθε τον εαυτό της, γνώρισε τον έρωτα. Ο άνθρωπος που την αγάπησε της χάρισε το δώρο της συντροφικότητας και αυτό ήταν τόσο πολύτιμο που η Αφροδίτη μεταμορφώθηκε. Μετά από πάρα πολλά χρόνια η Αφροδίτη βρισκόταν εκεί ακριβώς που ήθελε να είναι, στην αγκαλιά ενός ανθρώπου που μπορούσε να μοιραστεί, να νιώσει αρμονία, να είναι ο εαυτός της. Ο έρωτας για την Αφροδίτη ήταν το καλύτερο δώρο της ζωής της. Η αγάπη της για τον νέο άντρα την έκανε πάλι δοτική μητέρα. Έδινε αγάπη, έπαιρνε αγάπη, μία δοσοληψία χωρίς εγωισμό...απλά έρεαν τα συναισθήματα, η συντροφιά, το μοίρασμα, το ανήκειν.
Όμως οι θεοί ήταν πάντοτε σκληροί με τη μοίρα των θνητών. Η Αφροδίτη μπορεί να είχε την εύνοια τους αλλά οι βουλές αυτών ποτέ δεν ήταν ξεκάθαρες για τον ανθρώπινο νου. Όταν η ευτυχία αρχίζει να σου γίνεται συνήθεια, όταν πια έχεις βολευτεί και δεν φοβάσαι, όταν πια ξέρεις ότι η ζωή σου θα είναι από δω και πέρα τόσο όμορφη, τότε έρχεσαι αντιμέτωπος με το σκληρό πρόσωπο της ζωής... ή μάλλον του θανάτου.
Η Αφροδίτη έχασε τον έρωτα της ζωής της και εκεί πέρασε την δεύτερη μοιραία κρίση της. Σκοτείνιασε. Κατέβαινε στον Άδη κάθε βράδυ στα όνειρα της και φώναζε. Τον ήθελε πίσω, μα κανείς δεν τα βάζει με τον νόμο αυτόν... Ντύθηκε στα μαύρα. Έκλαψε. Πενθησε. Φοβήθηκε τη ζωή. Καταριόταν τους θεούς που παίζανε παιχνίδια μαζί της. Έγινε μάγισσα, μόνη και μισότρελη, προσπαθούσε να εξουσιάσει τον θάνατο και τη ζωή και να τον φέρει πίσω.
Άρχισε να διαβάζει και να διαβάζει και να προσπαθεί να ανακαλύψει όλα τα μυστήρια της ζωής. Η γνώση όμως άρχισε σιγά-σιγά να τη θεραπεύει και να τη μεταμορφώνει. Άρχισε να διευρύνει τους ορίζοντές της. Άρχισε να φιλοσοφεί και να προσπαθεί να ανακαλύψει το νόημα της ζωής. Ποια ήταν; Γιατί συνέβαιναν όλα αυτά; Εκείνη την περίοδο ο Δίας ήταν συνέχεια στο πλευρό της. Της έδινε υλικό να δουλέψει το μυαλό της. Ήξερε πως είναι έξυπνη και θα τα κατάφερνε να βγει από το σκοτάδι και να βρει το προσωπικό της νόημα στη ζωή. Έφυγε από τη γή της και πήγε να γνωρίσει άλλα μέρη και άλλους πολιτισμούς.
Έψαξε πολλά χρόνια το νόημα της ζωής της στα πέρατα του κόσμου. Γέμισε γνώσεις αλλά και άσπρα μαλλιά. Έζησε μόνη τα επόμενα χρόνια. Σαν μοναχή, αποχώρησε. Μοχθουσε στη γη τα πρωινά και τα βράδια με το φανάρι αναζητούσε αυτό που χρόνια της ξέφευγε. Γιατί έρχονται οι άνθρωποι στη γη για να βασανιστούν; Όσοι τη συναντούσαν την έλεγαν σκληρή αλλά δεν ήταν αληθινά... Ήταν μόνη. Ήταν πονεμένη. Ήταν κουρασμένη. Και ήταν γριά.
Στα τελευταία χρόνια της ζωής της κατάλαβε πώς το νόημα- αν υπάρχει- βρίσκεται στην αδελφοσύνη, στο να μοιράζεσαι. Αφιέρωσε τα τελευταία της χρόνια στο να διδάξει όλα αυτά που έμαθε. Πολλοί δεν την καταλάβαιναν, ήταν πολύ μπροστά για την εποχή της. Στα χρόνια της μοναξιάς της είχε μελετήσει πολλά περίεργα βιβλία που για τον κόσμο ήταν δυσνόητα, όμως εκείνη προσπάθησε να μιλήσει και να φέρει την αλήθεια στον κόσμο. Ίσως όχι αυτήν την αλήθεια που θα άλλαζε τον κόσμο, όμως την δική της αλήθεια, αυτή που είχε μάθει στα ταξίδια της. Άρχισε να βοηθά όποιον μπορούσε, όπως μπορούσε. Δεν ενδιαφερόταν για τα εγκόσμια όπως ενδιαφερόταν όταν ήταν μικρότερη, την ένοιαζε μόνο να βοηθήσει για το καλό του κόσμου.
Και έτσι την βρήκε ο θάνατος. Να φροντίζει και να μέριμνα για όλα τα πλάσματα της γης. Κοιμήθηκε γαλήνια ξέροντας ότι τελικά είχε ζήσει.
Όταν άνοιξαν οι πύλες του βασιλείου της θάλασσας για να την υποδεχτούν στον θρόνο που πάντοτε προοριζόταν για εκείνη, η Αφροδίτη ξαφνιάστηκε. Τελικά ήταν όλα μία δοκιμασία; Μία μαθητεία στην Ατραπό; Τί ήταν όλα αυτά, Θεέ μου; Στο Βασίλειο των Ιχθύων πήρε μήνυμα από τον πατέρα της τον Ουρανό που της είπε να μη φοβάται και να εμπιστευτεί το σχέδιο των θεών.
Έτσι και έκανε. Άνοιξαν οι πύλες για την τελική συνάντηση με τους μεγάλους Θεούς και βάδισε μπροστά στον Ποσειδώνα και στον Δία (στις τελευταίες μοίρες των Ιχθύων η σύνοδος).
Οι θεοί την κοίταξαν με αγάπη και συμπόνια. Η Αφροδίτη είχε γίνει η θέα που πάντα ήταν προορισμένη να γίνει.
Όταν τους αντίκρισε απλά θυμήθηκε... Θυμήθηκε το συμβόλαιο της ψυχής της και δεν ρώτησε, δεν παραπονέθηκε, μόνο χαμογελάσε. Και αυτοι άνοιξαν την αγκαλιά τους και την υποδέχτηκαν.
Καθώς άφηνε πίσω στη γη το σώμα της, η όψη της άρχιζε να αλλάζει καθώς ήταν πια μία μεταμορφωμένη ψυχή, μία θεά. Τα λευκά της μαλλιά έγιναν πάλι ξανθές μπούκλες, το σώμα της από κουρασμένο και γερασμένο απέκτησε πάλι τη σφριγηλότητα και τους χυμούς του.
Ο Δίας της έδειξε τον θρόνο της. Όμως εκείνη είχε μία τελευταία αποστολή πριν είναι έτοιμη να καθίσει σε αυτόν.
Κάλεσε τον Ερμή (27° Ταύρου) τον αγγελιοφόρο των θεών και του δωσε μήνυμα. Το μήνυμα ήταν για τον Πλούτωνα (28° Αιγόκερω), τον τελευταίο σταθμό στο ταξίδι της στην αιωνιότητα. *
Το μήνυμά της που έγραφε:
«Μπορεί να μην είχα την ευλογία σου στη ζωή, όμως δεν θα γινόμουν αυτή που έγινα χωρίς εσένα. Σε ευχαριστώ. Να προσέχεις την ψυχή του αγαπημένο μου στα ταξίδια του».
Ο Πλούτωνας τιμήθηκε από την εκτίμησή της και γύρισε στο βασίλειο του Αιγόκερω να ψάξει τον αγαπημένο της Αφροδίτης ανάμεσα τις υπόλοιπες βασανισμένες ψυχές (αναδρόμησε στην 29°).
Η Αφροδίτη ήταν έτοιμη... Μακάρια και όμορφη. Ανάλαφρη και αιθέρια.
Η Αφροδίτη βασίλεψε ως θεά του έρωτα και της αγάπης. Έβγαινε πού και πού στους ουρανούς ως Εωσφόρος Αστέρας, για να φωτίζει τον δρόμο του αγαπημένου της που συνέχιζε να μετενσαρκωνεται σε πολλά σώματα. Και όπως είχε υποσχεθεί ο Πλούτωνας, σε όλες του τις ζωές ο αγαπημένος της Αφροδίτης...έβρισκε την απόλυτη αγάπη.
Χωρίς την Αφροδίτη, μα πάντοτε αυτή εκεί να του φωτίζει το δρόμο. Η Αφροδίτη παζαρεύτηκε την ευτυχία αυτού με τον Θεό του Κάτω Κόσμου ως την υπέρτατη πράξη αγάπης.
*Η Αφρόδιτη έκανε απομακρυσμένο εξάγωνο με τον Ερμή και μετα ο Ερμής έκανε τρίγωνο με τον Πλούτωνα, σαν να μετεφερε το μηνυμά της. Η ίδια συνάντησε τελικά τον Πλούτωνα στην 29°, λίγο πρίν κλείσει τον κύκλο της στον ζωδιακό. Ο Πλούτωνας είχε γυρίσει ανάδρομος.
Της Αναστασίας Διακίδη
27.04.2022
Comments